Afblijven

In zijn column neemt Berrie de lezer mee bij wat hem opvalt tijdens zijn werkzaamheden als directeur van Charge.

Bij mij dient zich, na een ingrijpende politieke verschuiving, ook vaak al snel de gedachte aan dat alles weer normaal lijkt. Een even nuttige als verraderlijke eigenschap van de menselijke geest. Vandaag zouden duizenden mensen protesteren tegen de voorgenomen bezuinigingen op wetenschap en hoger onderwijs met een belangrijke boodschap: deze aderlating van onze kennissector laten wij niet normaal worden.

Na de Tweede Kamerverkiezingen eind vorig jaar had ik wekenlang het gevoel dat ik Nederland niet meer begreep. Maar dat gevoel maakte snel plaats voor berusting. Een paar weken later rende ik mijn vaste rondje door West. Fietsers flitsten langs, een waterig zonnetje werd weerspiegeld in de gracht. Hartslag omhoog, serotonine in de lift, alles weer normaal. Toch?

Sinds vorige week worstel ik met het begrijpen van de Verenigde Staten na de herverkiezing van Trump. Zou die onrust na een rondje hardlopen ook snel slijten? Het zou kunnen. De oorlog in Oekraïne eist nog elke dag slachtoffers, maar lijkt ondertussen bijna een gegeven. Mocht nooit wennen, deed het wel.

Daarom is het helaas afgelaste protest tegen de voorgenomen bezuinigingen op de wetenschap en het hoger onderwijs zo ontzettend belangrijk. Een sector die al jarenlang op internationaal topniveau presteert ondanks aantoonbaar te weinig middelen, dreigt nog verder in het nauw gedreven te worden. Dat mogen we niet geruisloos laten gebeuren.

Want een sterke, onafhankelijke wetenschappelijke sector is onmisbaar voor een gezonde democratie. Het is geen toeval dat dit kabinet, dat onze democratische waarden vooral lijkt te beschouwen als obstakel voor beleid, op deze bezuinigingen afkoerst. We hebben de wetenschap keihard nodig – niet alleen om als innovatieland mee te kunnen blijven tellen op het wereldtoneel, maar ook om te voorkomen dat het publieke en politieke debat verder wordt uitgehold. Een land dat de wetenschap steeds verder de schaduw in drukt, maakt een schim van de waarheid. 

Het protest gaat vandaag niet door, maar de noodkreet verdient weerklank: korten op hoger onderwijs en wetenschap is niet normaal, en dat wordt het ook niet.


Vorige
Vorige

Max Kohnstamm: Erfenis van eenheid

Volgende
Volgende

De rechtstaat als wisselgeld: Hoe de Europese Unie worstelt met het beschermen van de rechtsstaat