Deze duale houding ten aanzien van Europa komt voort uit de economische positie van Groot-Brittannië in de jaren 80. Het land stond er onder jarenlange Labourleiding dramatisch voor: hoge werkloosheid, eindeloze stakingen en lage productiviteit kenmerkten de Britse economie. Toen Margaret Thatcher in 1979 als premier werd gekozen, werden ook, uit de Verenigde Staten afkomstige, neoliberale ideeën binnengehaald. Deze politieke stroming gelooft niet alleen dat marktwerking de oplossing is voor alle economische problemen, maar ook dat marktwerking zorgt voor grotere individuele vrijheid en verantwoordelijkheid. Hierdoor kunnen overheden zich langzaam terugtrekken uit de maatschappij.

Neoliberalen als Margaret Thatcher hadden grote afkeer van staatsbemoeienis, en zeker van bemoeienis van supranationale instellingen – nota bene in Brussel – maar omhelsden het idee van één gemeenschappelijk Europese markt voor Britse producten en diensten.